Wyśpisz się po śmierci

Nie ma co się użalać gdy kończymy pewien rozdział w życiu. Sami ustalamy czas jego trwania i to jak będzie wyglądał. W wizjach i wspomnieniach obserwujemy swoje poczynania. Sukcesy i porażki uczą nas egzystencji. Jestem tylko (lub aż) człowiekiem. Chciałabym w niektórych momentach cofnąć lub przyspieszyć czas. Zatrzymać chwile. Udaje mi się to zrobić, jednak przywykłam do codzienności, która jest i mija. Wiele sytuacji do poprawki, mało idealnych. Mogę spokojnie stwierdzić iż skończyłam rozdział zwany "szkołą" i wkraczam do zupełnie innej książki, której tytułu jeszcze nie znam. Nie wiem czy potrzebuję podsumowania ostatniego wątku czy samej siebie. Wiem jednak, że takowy zbiór informacji jest potrzebny dla mojej psychicznej i emocjonalnej stabilizacji. Jestem gwałtowna, myślę gwałtownie, impulsywnie. Jednak rozwaga i cierpliwość również nie są mi obce. Łatwo się rozpraszam, a gdy czuję złość bądź ekscytację nie potrafię się skoncentrować. Jeśli chodzi o naukę to lubię sytuacje podbramkowe. Mało czasu i dużo materiału stawiają mnie w chwili oczywistej, jasnej. Boję się i cierpię z powodu uciekającego czasu, jednak późniejsze efekty dają mi dziką satysfakcję. Może to masochizm...Nie wiem. Czuję iż wbrew temu co mówią ludzie, jestem inteligentna. Brakuje mi samozaparcia, wewnętrznej mobilizacji. Miewam niezłe pomysły, ale mało chęci do ich realizacji. Jak już zaczynam działać to odzywa się mój słomiany zapał, a całą pozytywną energię szlag trafia. Muszę to zmienić, a jak powiedział mój motywacyjno-inspiracyjny mentor internet: "Nigdy nie jest za późno by zmienić swoje życie" oraz "Wyśpisz się po śmierci". Dzięki za uwagę i pozdrawiam nowo poznanych ludzi, którzy zostali pierwszymi postaciami w moim nowym wątku, w nowej książce o nieznanym tytule...

Tumblr jako subkultura

Tumblr :
284 miliony blogów
131 miliardów postów
370 pracowników

W tytule posta odważyłam się postawić wniosek iż Tumblr stał się współczesną subkulturą. Zapytacie pewnie dlaczego. Przecież Facebook, Twitter ani żaden inny portal społecznościowy nie może być określony mianem autonomicznego zespołu zjawisk kulturowych. Owszem, nie może być z tego względu, że nie tworzy on jako takiej "nowej kultury". Facebook nie narzuca nam określonego rodzaju zachowań, które chcielibyśmy realizować w rzeczywistości, a Tumblr tak. Ten problem dotyka głównie płci żeńskiej, gdyż jak dobrze wiemy większość dziewczyn nie gra w gry komputerowe, a coś w tym internecie robić musi :)
Dlaczego Tumblr ma na nas tak duży wpływ? Co my tam właściwie robimy? Przecież to tylko "zwykłe obrazki", nawet nie memy. Wiele osób dziwi się i nie rozumie fenomenu tej strony. Postaram się pokrótce przedstawić mój punkt widzenia względem Tumblra.
Żeby łatwiej było zrozumieć co mam na myśli, sformułowałam kilka przykładowych haseł, którymi kieruje się zwyczajna użytkowniczka tej strony przy doborze obrazków:

GOOD PRETTY AND HEALTHY FOOD - dobre ładne i zdrowe jedzenie

SPECIFIC MUSIC LIKE ARCTIC MONKEYS/LANA DEL REY ETC. - specyficzna muzyka

COFFEE - kawa

BEAUTIFUL VIEWS - TRIP - piękne widoki - podróż

COZY PLACES - przytulne miejsca

FASHION - moda

ART - sztuka

SEX AND LOVE - seks i miłość

BOOKS AND LEARNING - książki i uczenie się

BLACK AND WHITE NAILS - czarne i białe paznokcie

GOALS - cele

HUGS - uściski/przytulanie

FRIENDS AND FAMILY - przyjaciele i rodzina

W zależności od doboru różnych czynników możemy w łatwy sposób przedstawić co nam gra w duszy w danym momencie. Stworzenie własnego bloga na Tumblrze pozwala zajrzeć w głąb siebie, skłania do refleksji, w większości dostarcza doświadczeń estetycznych. Ale jak to wszystko wpływa na nasze życie?
Tumblr stał się mentorem, promotorem, pokazuje jaki styl życia (adekwatny do naszych zainteresowań) powinniśmy prowadzić. Porządkuje cele i doświadczenia oraz to co się dzieje w naszej głowie. Znam kilka dziewczyn, które posiadają po parę "Tumblrów" i korzystają z nich w zależności od nastroju. Są blogi na "złe dni" i "na dobre". Kieruje on życiem nastolatek (i nie tylko) na całym świecie. Kolejny raz zapytamy: dlaczego? Dlatego, że w zależności od tego jakie blogi obserwujemy to widzimy na nich "ciekawe a zarazem doskonałe wersje tego co lubimy". Czerpiemy inspiracje, mobilizujemy się. Na podstawie tych "zwykłych obrazków" staramy się być tak zwaną najlepszą wersją samych siebie.
Przykładowo: widząc wysportowane, dobrze ubrane dziewczyny chcemy być jak one; widząc ciekawe aranżacje wnętrz pragniemy posiadać takie same; widząc ciekawą sztukę, też pragniemy zrobić coś samodzielnie i w ten sposób stajemy się lepszymi ludźmi. Trzeba mieć oczywiście poprawkę na to, że większość z tych rzeczy jest na topie, jednak sami wybieramy to co chcemy mieć na blogu więc nie jest powiedziane, że musimy podążać za tak zwanym tłumem. Tumblr sprawia, że dziewczyny czują się oryginalne i starają się realizować cele. Zaczynają wdrażać w życie inspiracje z tej strony internetowej. To właśnie stało się kwintesencją subkultury (poza podobnym tokiem rozumowania i stylem życia milionów użytkowników).
Moim zdaniem jest to fajna sprawa, ponieważ popycha miliony osób do działania. Niektórzy pójdą do galerii sztuki, inni zaczną słuchać nowego rodzaju muzyki, jeszcze inni kupią karnet na siłownię, a ktoś może właśnie zacznie planować wielką podróż.
Oczywiście Tumblr ma też swoje ciemne strony. Jedni mówią, że to zwykłe porno, inni że wprowadza ludzi w kompleksy, a ostatnio słyszałam nawet opinię, że "Tumblr jest dla samobójców"...Co?! Owszem, jeśli ktoś szuka takiej rozrywki, to tak jak w całym internecie, znajdzie ją również na Tumblrze. Różni ludzie chodzą po świecie dlatego nie ma się co dziwić.
Ja jednak jestem zwolenniczką Tumblra i bardzo zachęcam do MĄDREGO korzystania z tego portalu, bo może pomóc nam ciekawie zagospodarować wolny czas.

My little victories/Moje małe zwycięstwa 2

Uwielbiam muzea sztuki współczesnej. Wiele ludzi uważa, że wystawy tego typu nic nie znaczą, że taki rodzaj artyzmu jest bezsensowny i głupi. Ja osobiście myślę, że nie ma piękniejszej formy przedstawienia dzieła niż ta wykonana w ostatnim stuleciu. Oczywiście rzeźby stworzone w baroku czy renesansie są wybitne pod względem technicznym, mają ogromne przesłanie i bardzo je szanuję. Jednak to te najnowsze prace skłaniają do przemyśleń i skupiają się bardziej na odbiorcy dzieła niż na samym autorze. Ile ludzi tyle interpretacji. Ktoś zapyta: po co? Po co rozwodzić się nad czymś czego artysta jasno nie przekazał? Nad czarną kropką na białym tle? A po to moi kochani, żeby pobudzić własną wyobraźnię, żeby samemu dopowiedzieć sobie niedopowiedzianą historię. Dzięki temu poszerza się nasza wrażliwość, doświadczamy sztuki bardziej niż kiedykolwiek. Mamy uczucia względem niej. Nawet złość i dezorientacja w tym wypadku się liczą. Niektórzy oburzają się widząc sztukę współczesną, uważają że jej nie rozumieją. To znaczy, że spełnia ona swoją rolę - wpływa na nas dogłębnie.

Moje MAŁE zwycięstwo nr. 2

Byłam jakiś czas temu w Krakowskim MOCAK-u, czyli Muzeum Sztuki Współczesnej, które pokochałam całym sercem. Spędziłam tam prawie 5 godzin i nie mogę się doczekać aby pojechać na nowe wystawy. Wyciszam się w takich miejscach. Jestem tylko ja, moja wyobraźnia i sztuka.
Oto kilka dzieł, które w szczególności mi się spodobały:

 

  

 

  

 

 

My little victories/Moje małe zwycięstwa 1

Dobra, bo nie wytrzymam. Muszę się wam pochwalić. Biegam od 3 dni! Juhu. Może nie będę kotletem.
Po raz milionowy biorę się za siebie. Matura tuż tuż, czyli zbliża się koniec pewnego etapu w moim życiu, a mianowicie liceum. Zostało 1,5 miesiąca nauki w szkole i 2 miesiące do matury. Nie spinam się, podchodzę do tego z dystansem. Wychodzę z cudownego założenia, że co ma być to będzie, byleby zdać :) Po maturze do pracy a potem w świat, może na studia, może realizować jakieś twórcze marzenia, nie wiem.
Ostatnio moja rzeczywistość nie obfituje zbytnio w ciekawe przygody czy doświadczenia. Dotarłam do momentu w moim życiu, w którym ciągle się uczę i nie mam na nic czasu. A ponieważ posiadam duszę (łohoho) artysty to trochę przytłacza mnie ta szarość i monotonia. Chcę wrócić do pisania, ale żeby to zrobić muszę odzyskać stare materiały (które, mam nadzieję, nie-bezpowrotnie zniknęły). Koniec szkoły daje ogromne możliwości, ale również ogranicza osoby bez wyobraźni. Dlatego już dzisiaj muszę ogarnąć dupsko i zacząć realizować cele.

Postanowiłam, że co jakiś czas będę zamieszczać na blogu posty w których pochwalę się co osiągnęłam danego dnia czy tygodnia. Nie mam zamiaru się przechwalać, raczej motywować do dalszej pracy. Ale nie martwcie się. Nie będę ciągle pisać o sobie. Gdy napotkam na swojej drodze, w życiu, w internecie czy w mediach osobę która coś osiągnęła i przykuła moją uwagę to też to tutaj opiszę.
Cykl postów nazwę "My little victories/Moje małe zwycięstwa", a zacznę już teraz...


Moje MAŁE zwycięstwo nr. 1

Tak jak już wyżej napisałam - biegam od 3 dni (ogromnym sukcesem jest to, że się przełamałam i "wstałam z kanapy"). Może to moja kolejna chwilowa faza ale wiecie co? Jest super.

Who do you want to be?

"Ask yourself honestly, who do you want to be and what are you willing to do to become that person?"

To napotkane gdzieś w internecie pytanie zmotywowało mnie do przemyśleń. Kim tak naprawdę chce być? Długo nad tym kontemplowałam. Pierwsza myśl brzmiała "to przecież oczywiste, chciałabym być..." i tu pojawiła się kolejna "...tak naprawdę to nie wiem".
Teraz gdy jestem już prawie dorosła, pytanie zadawane w przedszkolu i szkole podstawowej wraca. Podręcznikowe "Kim chcesz zostać gdy dorośniesz?" kiedyś wydawało się takie banalne. Gdy miałam 6/7 lat pragnęłam zostać nauczycielką. A teraz? Teraz, gdy ta kwestia jest dużo bardziej istotna nie potrafię jednoznacznie sprecyzować odpowiedzi. W tym wypadku nie myślę już kategoriami "jaki chciałabym mieć zawód" ale "jaką osobą pragnę być i jak chcę to osiągnąć". Wydaje mi się że wiele moich rówieśników ma ten sam problem. Oczywiście poza genialnymi dziećmi które od zawsze wiedzą czego chcą, ale to już inna kwestia.


Pytanie początkowe ma niestety (albo i stety) drugie dno.
Jakie?
Mianowicie dotyczy ono nie tyle zawodu czy przyszłości materialnej co również tej duchowej. Kim chciałabym być, czyli jaką osobą chcę być dla siebie i w oczach innych?
Dużo ludzi chyba średnio przepada za swoim charakterem. Wiem doskonale że w środku jesteśmy zupełnie inni niż na zewnątrz. Ale jacy w takim razie jesteśmy w samotności?

Polecam zadać sobie parę takich pytań w tym cudownym świątecznym okresie, żeby w miarę właściwie przeżyć Boże Narodzenie, a nie tylko zeżreć i iść się najebać na pasterkę :*

_______________________

Wesołych!

A może by tak studia w Danii?

Tak. Przechodzę teraz kryzys maturzysty, czyli zadaję sobie pytanie co dalej pocznę ze swoim życiem. Podobne pytania zadają mi ludzie dookoła:
- Na jakie studia się wybierasz?
- Co dalej będziesz robić?
- I co potem?
- A gdzie będziesz mieszkać?
- A skąd weźmiesz na to pieniądze?
- A jaka praca?

Czasem mam ochotę odpowiedzieć kulturalnie żeby się odpieprzyli. Dlaczego? A dlatego że sama nie wiem! To znaczy nie wiedziałam...
Teraz pojawia się w mojej głowie coraz więcej pomysłów. Paulina pokazała mi ostatnio zajebistą stronkę http://www.kastu.pl/ na której znalazłam całą masę fajnych kierunków na studia w Anglii, Szkocji, Szwecji, Danii i nie tylko.
Wcześniej miałam zamiar zostać w Polsce, albo zrobić sobie rok przerwy, podróżować, pracować. Nie byłam przekonana do studiów za granicą. Teraz jednak mój pogląd na życie trochę się zmienił. Chciałabym aplikować do kilku uczelni. Niestety do takich szkół należy szybko wysłać podanie bo rekrutacja kończy się wcześniej niż w naszym kraju. Mam parę fajnych obiektów na oku ale nie mówię jakich żeby nie zapeszać.

Najbardziej podoba mi się jednak TEKO Design + Business VIA University College in Denmark. Poza wieloma pozytywnymi aspektami dotyczącymi nauczania, życia studenckiego, zajęć dodatkowych czy ułatwień dla obcokrajowców TEKO zadziwia również niekonwencjonalną budową, zarówno wewnętrzną jak i zewnętrzną.

Zobaczcie sami:

___________________________________

Zakochałam się w tej uczelni ale mogę o niej chyba tylko pomarzyć *_*

Sztuka

Kocham sztukę. To tak na początek.
Jestem artystką. Wyrażam swoje ja poprzez ołówek, farby, pastele, długopis. Nie rysuję za często. Ogólnie to tworzę tylko wtedy gdy mam wenę. Każdy mój szkic czy obraz ma jakiś ukryty sens. Do Salvadora Dali czy Leonarda jeszcze mi trochę brakuje, no ale...Uwielbiam możliwość stworzenia czegoś.
Moja sztuka często dotyka zagadnień egzystencjalnych, ukazuje to co znajduje się w mojej podświadomości, ale nie tylko. Rysuję też postacie z filmów, bajek, sławne osoby.
Moim celem jest sprawić aby odbiorca doświadczył dzieła, pochylił się nad nim, zagłębił w SWÓJ umysł i sam dopowiedział historię związaną z obrazem.
Staram się aby każdy rysunek był inny. Nienawidzę rysować monotematycznie ponieważ ciągle się rozwijam.

ENJOY!

 

 

 

 

__________________________

Parę prac zaczętych, parę skończonych i stosy innych niewypałów w szafkach.