To napotkane gdzieś w internecie pytanie zmotywowało mnie do przemyśleń. Kim tak naprawdę chce być? Długo nad tym kontemplowałam. Pierwsza myśl brzmiała "to przecież oczywiste, chciałabym być..." i tu pojawiła się kolejna "...tak naprawdę to nie wiem".
Teraz gdy jestem już prawie dorosła, pytanie zadawane w przedszkolu i szkole podstawowej wraca. Podręcznikowe "Kim chcesz zostać gdy dorośniesz?" kiedyś wydawało się takie banalne. Gdy miałam 6/7 lat pragnęłam zostać nauczycielką. A teraz? Teraz, gdy ta kwestia jest dużo bardziej istotna nie potrafię jednoznacznie sprecyzować odpowiedzi. W tym wypadku nie myślę już kategoriami "jaki chciałabym mieć zawód" ale "jaką osobą pragnę być i jak chcę to osiągnąć". Wydaje mi się że wiele moich rówieśników ma ten sam problem. Oczywiście poza genialnymi dziećmi które od zawsze wiedzą czego chcą, ale to już inna kwestia.
Pytanie początkowe ma niestety (albo i stety) drugie dno.
Jakie?
Mianowicie dotyczy ono nie tyle zawodu czy przyszłości materialnej co również tej duchowej. Kim chciałabym być, czyli jaką osobą chcę być dla siebie i w oczach innych?
Dużo ludzi chyba średnio przepada za swoim charakterem. Wiem doskonale że w środku jesteśmy zupełnie inni niż na zewnątrz. Ale jacy w takim razie jesteśmy w samotności?
Polecam zadać sobie parę takich pytań w tym cudownym świątecznym okresie, żeby w miarę właściwie przeżyć Boże Narodzenie, a nie tylko zeżreć i iść się najebać na pasterkę :*
_______________________
Wesołych!
